W warunkach naturalnych Tibuchina urvilleańska (Tibouchina urvilleana) rośnie w tropikalnych lasach deszczowych Brazylii. W pełni kwitnienia wygląda wyjątkowo efektownie, z purpurowymi kwiatami na tle miękkich, zielonych liści. Warto mieć ją w swojej kolekcji.
Tibuchina jest okazałym, drewniejącym krzewem, dlatego najlepiej trzymać ją w oranżerii, dużym, słonecznym pokoju lub ciepłej szklarni. Większe egzemplarze można prowadzić jako pnącza wzdłuż kratki lub ściany. Długie, zwisające pędy tibuchiny są dość kruche i szybko zaczynają wyglądać "goło". Młode pędy należy więc przycinać, aby rozgałęziały się, a roślina zachowała zwarty pokrój. Po zakończeniu kwitnienia wszystkie pędy należy skrócić.
Latem roślinę można wynieść do ogrodu, ale wówczas należy ją chronić przed bezpośrednim nasłonecznieniem. W warunkach naturalnych tibuchina może osiągać nawet 3 m wysokości, ale rośliny uprawiane są mniejsze i dorastają jedynie do 1,2-1,8 m. Choć rodzaj Tibouchina obejmuje ponad 200 gatunków roślin, tylko nieliczne nadają się do uprawy ze względu na długie i kruche pędy.
Rozmnażanie z nasion
Do kiełkowania nasion należy przygotować podłoże złożone z trzech części ziemi kompostowej i jednej części piasku. Nasiona wysiewa się na powierzchni i pozostawia bez przykrycia. Do wschodów siewek pojemnik powinien stać w pełnym słońcu w temp. 21°C. Następnie siewki pikuje się pojedynczo do doniczek.
Pobieranie sadzonek
Sadzonki pędowe lub wierzchołkowe pobiera się w marcu przy okazji wiosennego przycinania rośliny. Sadzonki, umieszczone w podłożu złożonym z równych części ziemi torfowej i grubego piasku, pozostawiamy w ciepłym i wilgotnym miejscu o temperaturze ok. 21°C. Gdy się ukorzenią, należy je przesadzić pojedynczo do doniczek.
Podstawy pielęgnacji
Tibuchina urvilleańska nie znosi przymrozków ani spadków temperatury, dlatego najlepiej uprawiać ją w ogrzewanej szklarni. W marcu należy uszczknąć wierzchołki młodych pędów, aby nadać roślinie zwarty pokrój. Wiosną mniejsze okazy należy przesadzić do ziemi kompostowej. U dużych roślin wystarczy wymiana wierzchniej warstwy gleby.
W okresie kwitnienia Tibouchina urvilleana wymaga regularnego i obfitego podlewania, ale nie można pozwolić, aby doniczka stała w wodzie. Zimą podlewanie należy ograniczyć na tyle, żeby podłoże było lekko wilgotne. Od wiosny do końca lata roślina wymaga zasilania płynnym nawozem raz na 2-3 tygodnie.
Roślinie należy zapewnić tak dużo światła i ciepła, jak to jest tylko możliwe. Nie można wystawiać jej jednak na bezpośrednie nasłonecznienie. Zimą temperatura nie powinna być niższa niż 13°C, zaś latem, o ile to możliwe, nie powinna spadać poniżej 21°C.
Pielęgnacja przez cały rok
Listopad-luty Tibuchina kwitnie aż do listopada. Po zakończeniu kwitnienia ograniczamy podlewanie i obniżamy temperaturę do ok. 13°C.
Marzec U roślin prowadzonych wzdłuż kratki wykonujemy uszczykiwanie pędów. Rośliny rosnące w doniczkach przycinamy silnie, skracając młode pędy tuż ponad drugą lub trzecią parą liści.
Kwiecień-czerwiec Podnosimy temperaturę do ok. 21°C i zwiększamy intensywność podlewania. Zasilamy raz na 2-3 tygodnie.
Lipiec-listopad Roślina rozpoczyna kwitnienie ok. połowy lipca i kontynuuje je aż do listopada. W tym okresie wymaga intensywnego podlewania oraz zasilania płynnym nawozem raz na dwa tygodnie. W okresie letnich upałów roślinę można wystawić do ogrodu, ale należy ją chronić przed bezpośrednim nasłonecznieniem.
Choroby i szkodniki
Żółknięcie liści
Zimą liście tibuchiny rosnącej w zbyt wilgotnym podłożu żółkną i opadają. W przyszłości podlewamy roślinę oszczędniej.
Brązowienie liści
W zbyt suchym otoczeniu liście schną i brązowieją. Zwiększamy obfitość podlewania i wilgotność powietrza oraz przesuwamy roślinę w miejsce bardziej zacienione.
Żółte kropki na liściach
Przyczyną ich powstawania są przędziorki. Zwiększamy wilgotność powietrza i podłoża oraz stosujemy insektycyd.