Jeśli mamy zbyt mało czasu na pielęgnację ogrodu, powinniśmy posadzić w nim rośliny, które kwitną efektownie, a jednocześnie nie wymagają specjalnej troski. Mogą to być na przykład popularne byliny: nachyłek, dzielżan i słoneczniczek.
W wielu polskich ogrodach królują okazałe rośliny z rodziny astrowatych. Szczególnie godne uwagi są jej trzy przedstawicielki pochodzące z Ameryki Północnej. Łączy je przede wszystkim budowa kwiatostanów - u wszystkich jest to koszyczek. Ponadto mają cieple, słoneczne barwy i długi okres kwitnienia, a także inną ważną cechę - małe wymagania i odporność na mrozy. Uprawia się je z łatwością, można je nawet określić jako "żelazne" byliny. Kochają słońce, znoszą okresowy brak wody - w czasie upałów wystarczy je podlać raz na jakiś czas. Najlepsze podłoże to dobrze uprawiona ziemia ogrodowa, nieodpowiedni jest natomiast jałowy piasek i glina.
Rozmnażanie tej grupy roślin też nie nastręcza kłopotów. W kwietniu i w maju dzielimy rozrośnięte kępy. Można też kupić nasiona lub zebrać je z własnych okazów i wysiać od kwietnia do czerwca (uwaga: siewki odmian hodowlanych nie zawsze powtarzają cechy roślin matecznych).
Po pierwsze - nachyłki
Spośród kilku gatunków i odmian tego rodzaju botanicznego najczęściej uprawiane są trzy. Wszystkie nadają się na słoneczne rabaty. Warto się potrudzić i regularnie usuwać przekwitnięte koszyczki - poprawia to wygląd roślin oraz sprzyja przedłużeniu okresu kwitnienia.
Nachyłek wielkokwiatowy (Coreopsis grandiflora). W naturze rośnie w miejscach suchych i piaszczystych. Osiąga wysokość 60-80 cm. Liście ma wąskie, pierzaste. Żółte koszyczki kwiatowe, o średnicy 4-6 cm, rozwijają się w lipcu i w sierpniu. Są doskonałe do cięcia na letnie bukiety. Co 2-3 lata gatunek ten warto odmładzać, wykopując jego kępy i sadząc od nowa ich najmłodsze części. Odmiana ‘Sunray’ osiąga wysokość do 60 cm, ma pełne koszyczki i kwitnie od czerwca aż do października. Łatwo rozmnaża się z nasion.
Nachyłek lancetowaty (C. lanceolata) dorasta do 70 cm. Ma zwarty, krzaczkowy pokrój. Jego koszyczki osiągają średnicę 4-6 cm; liście nie są podzielone. Roślina kwitnie od czerwca do sierpnia.
Nachyłek okółkowy (C. verticillata) to mieszkaniec suchych i widnych obrzeży lasów. Ma podziemne kłącza, tworzące zbitą plątaninę. Z jego łodyg, wysokości 30-40 cm, wyrastają pierzaste liście. Żółte koszyczki, o średnicy 4-5 cm, rozwijają się od lipca do września. Roślina ta nadaje się do sadzenia na rabatach, najlepiej w dużych grupach. Ładnie wygląda obok ciemnoniebieskich szałwii. Można ją rozmnażać nie tylko przez podział, ale także z sadzonek kłączowych. Gatunek ten jest długowieczny i może rosnąć wiele lat na jednym miejscu. Warto co roku ścinać jego nadziemne części po skończonej wegetacji - wtedy lepiej rośnie i obficiej kwitnie. Pokrój zbliżony do nachyłka okółkowego ma nachyłek różowy (C. rosea). W ogrodzie oba gatunki uprawiamy w podobnych warunkach.
Nachyłek barwierski (C. tinctoria) jest gatunkiem jednorocznym, dorastającym do 30-70 cm wysokości. Jego kwiaty w kolorze żółtym albo ceglastoczerwonym (zależnie od odmiany) rozwijają się od lipca do września. Nasiona wysiewamy w kwietniu wprost na rabatę.
Po drugie - dzielżany
Sadzi się je na rabatach obok ostróżek, płomyków wiechowatych i jesiennych astrów. Odmiany o ciemniejszych barwach kwiatów dobrze wyglądają obok nawłoci i wysokich traw. Dzielżany wykorzystuje się na kwiat cięty. Są także miododajne. W ogrodzie wymagają gleby dość żyznej, miejsca słonecznego, niezbyt suchego. Szybko wyczerpują glebę ze składników pokarmowych, dlatego muszą być przesadzane po paru latach.
Dzielżan ogrodowy (Helenium hybridum). Gatunek ten obejmuje odmiany pochodzenia mieszańcowego, wywodzące się przede wszystkim od H. autumnale. Odznacza się wysokim wzrostem (zależnie od odmiany 60-120 cm) i późną porą kwitnienia (sierpień i wrzesień). Termin kwitnienia można regulować przez uszczykiwanie - przycięte pędy kwiatostanowe mocniej się rozgałęziają, ale kwitną później. U odmian koszyczki mogą być złotożółte z brązowym środkiem, brązowo-karminowo-czerwone, złotobrązowe, czerwono-brązowe i żółtobrązowe.
Po trzecie - słoneczniczek
Słoneczniczek szorstki (Heliopsis helianthoides scabra). W stanie dzikim rośnie w suchych miejscach. Osiąga wysokość od 70 do 150 cm. Ma szorstką łodygę i liście pokryte ostrymi włoskami po obu stronach. Żółte koszyczki, pojedyncze lub pełne, o średnicy od 8 do 10 cm, rozwijają się od lipca do września. Kwiatostany (ścinane w pełni rozwoju) są bardzo trwałe w wazonie. Słoneczniczek dobrze wygląda na rabatach z dzielżanami i astrami. Wymaga żyznej gleby. Znosi suchsze miejsca, ale brak wody źle wpływa na jego kwitnienie. Po 2-3 latach uprawy trzeba rośliny przesadzić lub ściółkować kompostem.