Zarówno w swoim naturalnym środowisku, jak i w ogródku skalnym, rozchodnik Siebolda (Sedum sieboldii) ma pokrój płożący. Doskonale nadaje się zatem do sadzenia w wiszących doniczkach i koszykach. Efektowne liście i drobne kwiaty tej rośliny, spływające kaskadami z brzegów pojemnika, tworzą wspaniały kontrast kolorystyczny.
Rozchodnik Siebolda wymaga zimowania w mieszkaniu. Roślina ta zrzuca liście na zimę, ale uprawiana w temperaturze pokojowej zachowuje je znacznie dłużej. Liście roślin uprawianych na zewnątrz zmieniają kolor na czerwonawy, gdy tylko temperatura nieco spadnie, po czym więdną i zamierają. Owalne, niebieskozielone liście, pokryte woskowym nalotem, wyrastają po trzy w okółkach wzdłuż pędu. Ich lekko karbowane brzegi zabarwione są na czerwono. W październiku na szczytach pędów roślina tworzy gęste kwiatostany różowych kwiatów, które utrzymują się przez blisko miesiąc.
Podobnie jak wszystkie sukulenty, Sedum sieboldii nie wymaga dużo wilgoci i może bez problemów przetrwać okres kilkutygodniowej suszy, np. w czasie naszego wyjazdu na wakacje. Roślina rośnie umiarkowanie. Ze względu na płożący pokrój osiąga wysokość zaledwie 5-8 cm. Jednak długość zwisających pędów może dochodzić do 20-25 cm. Duże kwiatostany mają średnicę 5-8 cm.
Tak jak inne rośliny o zwieszonych lub pnących pędach, sukulent ten wygląda efektownie w wiszącym koszyku. Szczególnie atrakcyjnie prezentuje się w okresie kwitnienia, gdy wierzchołki pędów ozdobione są okazałymi kwiatostanami. Można go też posadzić w doniczce ustawionej na półce, parapecie lub na postumencie. Rośliny wystawiane latem na zewnątrz warto umieścić na niskim murku lub na zewnętrznym parapecie, aby podkreślić urodę zwisających pędów.
Podstawy pielęgnacji
Roślina jest łatwa w uprawie. Obumarłe pędy pozostawiamy na roślinie przez okres spoczynku zimowego i usuwamy je wiosną, gdy roślina wznowi wegetację.
Sukulenta przesadza się wiosną, stosując podłoże złożone z trzech części ziemi kompostowej, dwóch części gruboziarnistego piasku lub perlitu i jednej części ziemi liściastej lub torfu. W trakcie sezonu wegetacyjnego rozchodnika podlewa się umiarkowanie, pozwalając, aby podłoże nieco przeschło między kolejnymi zabiegami. Zimą podlewa się bardzo oszczędnie.
W okresie aktywnego wzrostu roślinę zasila się co 2 tygodnie rozcieńczonym nawozem. Nawożenie rozpoczynamy z chwilą pojawienia się nowych pędów. Latem najlepsze dla rośliny jest stanowisko w pełnym słońcu. W okresie spoczynku należy umieścić ją w półcieniu. Przez cały sezon wegetacyjny roślinie odpowiada normalna temperatura pokojowa lub panująca na zewnątrz. Od grudnia do marca należy jej zapewnić spoczynek w temperaturze 7-10°C.
Regularnie usuwamy więdnące kwiaty, ale pozostawiamy roślinę, aż w sposób naturalny zakończyła wegetację. Rozchodnik Siebolda musi przejść okres spoczynku trwający od grudnia do marca. W tym czasie trzeba mu zapewnić miejsce w półcieniu w temperaturze 7-1O°C. Pod koniec marca roślinę przenosimy na jasne stanowisko i podlewamy nieco obficiej. U podstawy starych pędów pojawią się wkrótce młode rozetki, które wypuszczą długie pędy. Gdy roślina wejdzie w okres intensywnego wzrostu, rozpoczynamy regularne podlewanie i zasilamy ją co 2 tygodnie. Teraz można już usunąć stare pędy i z końcem maja lub na początku czerwca wynieść roślinę na zewnątrz. Rośliny, które zanadto się rozrosną, można łatwo podzielić. Wystarczy wiosną, przed ruszeniem wegetacji, przeciąć bryłę korzeniową na dwie lub trzy części i posadzić każdą oddzielnie.
Choroby i szkodniki
Lepkie liście
Lepka substancja pokrywająca liście to spadź, sygnalizująca obecność mszyc na roślinie. Można je usunąć, spłukując liście pod kranem. Unikamy środków owadobójczych, gdyż większość z nich zawiera substancje uszkadzające woskową powłokę na liściach rozchodnika.
Tarczniki i wełnowce
Sedum sieboldii może ulegać porażeniu przez tarczniki i wełnowce. Najlepiej zwalczać je środkiem systemicznym, zawierającym imidakloprid, dodawanym do wody przy podlewaniu.