Pelargonia wielkokwiatowa (Pelargonium grandiflorum) charakteryzuje się dużymi kwiatami w najrozmaitszych kolorach. Roślina ma często tylko jeden pęd ale rozrasta się do kształtu krzewu. W Anglii, Niemczech i Francji pelargonie wielkokwiatowe, ze względu na swoje piękno, były spośród innych grup pelargonii najbardziej rozpowszechnione. Nic więc dziwnego, że postawiono na hodowlę i uszlachetnianie tych mieszańców, otrzymując szereg bardzo dekoracyjnych roślin. Niektóre z nich są wysokie, inne niskie, prawie wszystkie ładnie rozrastają się na szerokość.
Uszlachetnione pelargonie powinny stać w pomieszczeniu - na słonecznych oknach, gdzie jak najdłużej mogą mieć zapewnione słońce. Jeśli lato jest bardzo ciepłe, mogą być wyniesione na zewnątrz na balkon lub do ogrodu. Ale zawsze należy je chronić przed ostrym południowym słońcem.
Pelargonie wielkokwiatowe tworzą po pewnym czasie gęste krzewy. Osiągają wysokość 50 cm. Kwiaty zebrane są w baldaszki, po 8 do 12 w każdym. Pojedynczy kwiat może mieć średnicę 5 cm. Przy dobrej pielęgnacji kwitną od maja do późnej jesieni. Rośliny można doprowadzić do zakwitnięcia i o innej porze roku.
Wszystkie pelargonie uwielbiają bardzo jasne, słoneczne stanowiska. Na czas kwitnienia powinno się je umieścić w szczególnie jasnym miejscu, ale równocześnie musimy pamiętać o tym, że w czasie gorących dni słońce może spalić liście. Rośliny przezimują w chłodzie, przy temperaturze 8 - 12 °C.
W lecie musimy pelargonie podlewać obficie. W miesiącach zimowych roślinę należy utrzymywać prawie w suchości. Nawozić należy od marca do września raz w tygodniu. Przed kwitnieniem używa się nawozu bogatego w potas. Pelargonii wielkokwiatowych nie wolno zraszać.
Młodsze rośliny przesadza się na wiosnę, natomiast starsze - rzadko. Pelargonie lubią być skupione gęsto wokół siebie i lepiej kwitną, jeśli ich korzenie dobrze wypełniają doniczkę. Jako podłoża należy używać mieszanki ilastej. Na wiosnę roślinę przycina się mniej więcej o połowę.
Pelargonia wielkokwiatowa należy do roślin pokojowych, które chętnie przezimują w chłodzie na jasnej werandzie lub w ogrodzie zimowym. W lecie lubią miejsce jasne i przewiewne. Przy zakupie należy wybrać gęstą, krzewiastą roślinę. Zalecane jest skontrolowanie spodniej strony liści, ponieważ tam najchętniej ukrywają się szkodniki. Większość pelargonii wielkokwiatowych dożyje późnego wieku. Najpiękniej kwitną w trzecim roku życia.
Pelargonie trzeba czasem przyciąć, ponieważ stając się zbyt wysokie i rozgałęzione, przestają kwitnąć lub wytwarzają tylko drobne kwiaty na cienkich pędach. Jest to najwyższy czas, aby je radykalnie przyciąć. Wyrosną nowe pędy, kwiaty osiągną znowu swą pierwotną wielkość i cała roślina będzie mieć znów swój charakterystyczny kształt.
Odcięte części pędów można od razu wykorzystać jako sadzonki. Czubki nie mogą być zbyt zdrewniałe. Należy odciąć wierzchołki pędów o długości 8 -10 cm, z jedną lub jeszcze lepiej dwiema parami liści. Sadzonki te umieszcza się bezpośrednio w wodzie lub też zanurza w stymulatorze wzrostu i sadzi w mieszance piasku i torfu, której temperatura nie może przekraczać 10°C. Doniczkę należy przykryć woreczkiem foliowym i umieścić w ciepłym i bardzo jasnym miejscu. Po 2 - 3 tygodniach wytworzą się korzenie. Później należy przesadzić roślinę do doniczek z ziemią ilastą i utrzymywać temperaturę nie wyższą niż 12°C. W przeciwnym wypadku nie wytworzą się kwiaty.
Pelargonie wielkokwiatowe są przede wszystkim roślinami pokojowymi. Różnią się przecież od zwykłych pelargonii, które znamy ze skrzynek balkonowych. Również ich rozwój jest całkiem inny. Otóż pelargonie wielkokwiatowe można doprowadzić do zakwitnięcia również w zimie, jeśli się im się tylko w tym trochę pomoże. Aby kwitły, potrzebują przez pewien czas krótszego dnia, a więc dłuższej fazy mroku. Najlepiej można to osiągnąć za pomocą czarnego, nieprzezroczystego woreczka, którym przykryjemy roślinę. Nie może być ona w świetle dłużej niż 9-10 godzin dziennie. Postępując tak przez miesiąc, doprowadzimy pelargonię do kwitnienia. Taki sam efekt osiągniemy umieszczając roślinę w pomieszczeniu o temperaturze poniżej 10°C.