Większość ceropegii to sukulenty rozpowszechnione w tropikalnej i południowej Afryce, w Azji i Australii. Jedne gatunki są wzniesione, inne zwisające. Gatunkiem najbardziej znanym jest Ceropegia Wooda. Zwisające lub wijące się pędy mają małe, grube, sercowate liście o barwie ciemnozielonej z jasnymi marmurkowatymi plamkami wzdłuż unerwienia. Kwiaty bez większego znaczenia zdobniczego są brązowo-fioletowe. Pędy rosną szybko i osiągają długość 1 m. Zimą uprawia się rośliny w temperaturze 14-16°C i lekko ocienia.
Rozmnaża się je od marca do maja przez sadzonki, które pikuje się do doniczki o średnicy 7 cm po 5-6 sztuk. Po ukorzenieniu przesadza się je do głębszych pojemników. Można także rozmnażać ceropegię przez małe kłącza, które ukorzeniają się z łatwością. Podłoże musi być lekkie, przepuszczalne, utworzone na przykład z mieszaniny ziemi liściowej i ziemi ogrodowej (2:1) z dodatkiem piasku, o pH 5,5-6,5.
Zimą ogranicza się podlewanie; częściej podlewa się podczas wzrostu, ale nigdy codziennie. Roślina wymaga umiarkowanej wilgotności powietrza. Wiosną i latem dobrze ukorzenione rośliny zasila się co 15 dni płynnym nawozem wieloskładnikowym, o stężeniu 0,1%. Rośliny dorosłe umieszcza się koło okna, ale chroni przez bezpośrednim padaniem promieni słonecznych, które na początku wiosny mogą uszkodzić młode liście.
Ceropegie dobrze przystosowują się do uprawy w mieszkaniu. Są mało wymagające, żyją długo i potrzebują niewiele zabiegów pielęgnacyjnych. Dobrze prezentują się w wiszących doniczkach, misach, koszyczkach itp. Można je umieszczać na gałęziach i pniach dla epifitów. Dorosłe rośliny umieszcza się na regałach, stołach lub parapetach okiennych, aby ich długie pędy mogły otrzymać dostatecznie dużo światła i aby można je było podziwiać.